NON DIRA HAURRAK?

Zortzi urteko neskato baten suizidio saiakera kontatzen duen obra baten aurrean gaude. Zantzu guztien arabera, eta sinesteko zaila dirudien arren, bere buruaz beste egiten saiatu da.

Maddi txikia bolada txarra pasatzen ari da. Ez du jateko gogorik, eskolako notek nabarmen egin dute okerrera. Gurasoak zer egin jakin ezinda dabiltza. Alabak ez du inolako azalpenik ematen. Azkenean, Leire psikologoaren kontsultara eramatea erabaki dute. Hala ere, inork ezingo du saiakera tragikoa ekidin. Neskatxa hondartza ondoko harkaitz batzuetan agertuko da larri zaurituta.

Gertakari horren gainean harilkatzen da dramaturgia, gizarte hautsi, krudelki zorrotz eta zeharo depresibo batek haurrengan duen eragina agerian uzten duelarik.

Non dira haurrak? ikuskizunaren egitura dramaturgikoak bost atal ditu, eta horien baitan espazio-denbora unitate desberdinak biltzen dira. Mosaiko bat da, eta protagonista neskatila bat dela dirudien arren, berez haren inguruan dabiltzan helduen koru-erretratu bat da.

Psikologoaren kontsultan hasten da gure istorioa. Zortzi urte eskaseko neskatxo bat  da Maddi, eta gurasoen arabera, zeinu kezkagarriak erakutsi ditu: ia ez du jaten, nota txarrak jasotzen ditu eskolan eta hotza ageri da gurasoekiko. Gurasoek neskatoa ikaskideen tratu txarren biktima dela uste dute. Hasiera horrek, neskatoa ez ezik, haren gurasoak, hura tratatzen duen psikologoa, bere egungo bikotekidea eta haiekin bizi diren gainerako helduak erradiografiatzera garamatza. Beti ere, umeak eszenan agertzen ez direlarik.

Saiakera honek helduen sufrimenduan sakonduko du. Azkenean, gizarte ansioso, depresibo eta ankerra deskribatuko du, non egia irtenbide itxaropentsu gisa aldarrikatzen den: egia ezkutatua.

Testu honetan, pertsonaiei hitz egiten uzteko ideiarekin esperimentatzen da, haratago eraman hitz jarioa, esan dezatela normalean isilean gordeko luketena ere bai, atera daitezela mamu eta argiak, itzal eta egiak. Ezer ez isitzea. Bakoitzaren egia azaleraztea da kontua, baita gezurra ere, benetan garen hori argitara aterako den itxaropenarekin. Hitz egiten duen bitartean pertsonaia biluzten joaten da. Finean, aurrez aurre jartzeko haurren presentzia-absentziarekin.

Esan bezala, antzezlan honetan, antzezle bakar batek ere ez ditu haurrentzako pertsonaiak interpretatzen. Gainerako pertsonaia helduek benetan presente baleude bezala jokatzen dute haiekin, baina ikusleak ez ditu inoiz ikusten. Horra bigarren esperimentua.